Individueel aanpakken van Kazaa-ers onhaalbaar
De Amerikaanse auteurs-rechtenorganisatie, RIAA, lijkt voet bij stuk te houden als het gaat om het vervolgen van individuele muziek-downloaders. Juridische experts voorzien echter grote problemen bij dergelijke acties.
De RIAA zette zijn dreigement kracht bij door een paginagrote advertentie te plaatsen in een van Amerika's grootste kranten, de New York Times. De advertentie kopte met de tekst: "Als u of uw kinderen de volgende keren muziek 'delen' via het internet, kunt u beter ook een lijst met adressen van advocaten downloaden."
De RIAA ziet het vervolgen van individuele muziekdownloaders als de laatste kans om muziekpiraterij een halt toe te roepen. Sinds de komst van het eerste p2p programma, Napster, in 1999 zouden muziekverkopen met veertien procent gedaald zijn.
Tegenstanders van de RIAA beweren dat de daling in muziekverkopen de schuld van de industrie zelf is. CD prijzen zouden te hoog zijn. Bovendien zou het opdoeken van p2p programma's consumenten niet aanzetten tot het kopen van meer muziek, er komen steeds nieuwe p2p programma's.
Juristen maken zich vooral zorgen om de haalbaarheid van dergelijke rechtszaken. Hoewel de rechstzaken tegen Napster ertoe hebben geleid dat Napster niet meer bestaat, is er nog veel onduidelijkheid over het vervolgen van individuen. Vooralsnog kan er alleen vastgesteld worden vanaf welke computer mp3's geshared worden, niet door wie er geshared wordt. Met als gevolg dat degene die de internetaansluiting betaalt de schuldige is in een dergelijke rechtszaak.
Maar het hoeft niet perse zo te zijn dat degene die de internetaansluiting betaalt, ook daadwerkelijk degene is die de muziek sharet. Meestal zijn het ouders en werkgevers die de internetrekening betalen, en zijn het de kinderen en werknemers die online muziek sharen.
